LUKAVA STRATEGIJA

Piše: Esad Jaganjac

Šta li nam naš g. Vlentin Inzko sada sprema? Po mnogima viđen kao dobro plaćeni putopisac pa ga još i nazvaše Evlija Čelebija. Teško je odgonetnuti je li se priklonio zapadnim  demokratama ili Rusima i srpskom zetu Johan-u Gudenusu  i njegovoj lijepoj  supruzi Tatjani  Gudenus, srpske gore list. Naime poslije vicekancelara i lidera Slobodarske partije Austrije (FPO) Hajnc Kristijana Štrahea, i potpredsednik te ekstremne desničarske stranke i šef njenog poslaničkog kluba Johan Gudenus podneo je ostavku na sve političke funkcije, privremeno, ali nije nestao sa političke scene. U međuvremenu padali su mnogi ručkovi i večere sa Dodikom, što je vjerovatno ostavilo i traga na njihov pogled na Balkan i možda uticalo da nam je naš g. Inzko ovoliko zabrinut.

Kad neko šuti i još k’ tome je duboko zabrinut, teško je odgonetnuti šta misli i šta namjerava. Možemo samo nagađati. Im li tu neke lukave strategije? Zato pokušajmo pretpostaviti šta nam sprema.

Ako se prislonio zapadnim diplomatama moguće je da je usvojio medicinu Afričkih vračeva, koja kaže: „ništa ne dirati, samo će otpasti“ za pacijenta oboljelog od gonoreje. Nije jasno ko je po njemu pacijent u prenosnom smislu, ili dva UZP-a ili BIH. U svakom slučaju nekima se od nas ne piše dobro, sve zavisi od toga šta se kuha na zapadu.

A ako se priklonio Rusima i ekstremnoj Austrijskoj desnici onda narode moramo reagovati. Čim prije tim bolje. Jer fašizam nema milosti i moguće je da nam se opet dese devedesete. Ako je to to, ima dosta elemenata da se traži njegova odgovornost.

Poznato je da je g. Valentin Inzko odustao od odbrane suvereniteta države BIH odbijajući da koristi jedini pravni lijek, “bonske ovlasti” čime je otvorio vrata nastavku agresije iz Srbije i Hrvatske drugim sredstvima, što se upravo i događa. Praktično Valentin Inzko se ponaša kao i komandant Mr Thomas Karremans odbijajući da koristi madat UN-a u odbrani Srebrenice, kada je bilo očito da Mladić i Karadžić imaju genocidne namjere. Time je Mr. Thomas Karremans postao saučesnik u genocidu, kao sto je danas i g. Valentin Inzko možda saučesnik u nastavku hibridnog rata protiv BIH, odbijaući da primjeni mandat, koji ima na raspolaganju i koji bi značio odbranu BIH države od nastavka agresije od strane sljedbenika Miloševićevog i Tuđmanovog režima (u nastavku dva UZP-a).

PIC konferencija u Bonu je u decembru 1997. godine uvela mogućnost da OHR može da ukloni javne službenike koji krše legalne obaveze i Dejtonski mirovni sporazum i da nametne zakone onako kako on smatra prikladnim ako to BiH zakonodavna tijela ne uspjevaju. Ovaj mandat OHR-a je u žargonu nazvan “bonske ovlasti” i predstavlja praktično jedini pravni vid odbrane države BIH od nastavka agresije i dovršenja ratnih ciljeva Miloševica i Tuđmana. Sam DMS i njegov Aneks 4, kao nametnuti Ustav BIH to nije u mogućnosti, što se vidi po događajima i tendencijama prisutnim i kod SNSD-a i HDZ-a, kao i navodne, lažne odbrane suvereniteta BIH, koju samo deklarativno vodi SDA. Sada smo u situaciji da se nova vlast ne može oformiti po demokratskim principima EU, posebno Evropske deklaracije o ljudskim pravima kao i zbog neustavne odluke CIK-a ali i kotraverznih predhodnih odluka i Ustavnog suda BiH i OHR-a.

Gospodin Valentin Inzko se može opravdano osumnjićiti da je postao saučenik u aktivnostima 2 UZP-a (velikosrpska i velikohrvatska ideologija rušenja države BIH), koji djeluju protiv suvereniteta, teritorijalnog integriteta i ustavnog uređenja BIH zbog:

• nečinjenja – izbjegavanja da koristi ovlasti UN-a poznate kao „bonske ovlasti“, koje predstavljaju jedini pravni lijek u odbrani suvereniteta države BiH, nakon što je ovo pravo praktično oduzeto državi BH ilegalnom suspenzijom legalnog Ustva Republike BIH i protupravno, agresijom nametnutog Dejtonskog ustava.

• dopuštanjem (nečinjenjem) djelovanja fašističkih organizacija u BIH poput „Četničkog ravnogorskog pokreta“.

• dopuštanjem (nesprečavnjem) negiranja genocida od strane pojedinih političara i stranka u BIH.

• dopuštanjem (nečinjenjem) djelovanja stranaka SNSD i HDZ da blokiraju institucije BIH čime se ugrožava opstanak države.

• dopuštanjem (nečinjenjem) vršenja vlasti u Mostaru godinama oduzimajući mogučnost građanima Mostara da biraju vlast na slobodnim demokratskim izborima.

• dopuštanje (nečinjenjem) pojave brojnih ubistava sa političkom i kriminalnim motivima, gdje infiltrirani sljedbenici dva UZP-a i njihovih kolborcionista u pravosudnim institucijama BIH izbjegavaju da vrše istragu i procesuiraju zločince. Brojni primjeri ovakvih ubistava su se dogodili u BIH od kojih su najpoznatiji slučajevi Dragičević i Memić.

• dopuštanje (nečinjenjem) masovnih izbornih krađa i brojnih iregulrnosti tokom proteklih izbora, koje su omogućile da protu-državne snage dva UZP-a i njihovih kolaboracionista ponovo na ilegaln način osvoje vlast, okupiarju sve najvažnije institucije BiH od Tužilaštva do izvršne i zakonodovna vlasti.

Sve ove pojave mogao je spriječiti g. Valentin Inzko sa mandatom koji mu je dao UN u nedostatku bilo kog drugog pravnog lijeka koje je državi, Republici BIH oduzeto silom, suspenzijom legalnog, gradjanskog Ustava Republike BIH i vanjskom agresijom i veleizdajom sa nelegitmnim predstavljanjem rukovodstva SDA tokom potpisivanja i Dejtonskog i Vašingtonskog sporazuma. Sada možemo opravdano sumnjati da g. Valntin Inzko, ne koristeći svoj mandat potpuno neodgovorno i smišljeno se svrstava na stranu 2 UZP-a, čiji je krajnji cilj ukidanje države BIH i stvaranje velike Srbije i velike Hrvatske na njenom tlu. To jeste teška povreda internacionalnog i unutarnjeg prava, te zloupotreba manadata koje mu je UN povjerio za šta bi trebao biti pozvan na odgovornost. 

U svakom slučaju status protektorata za BiH nije dugoročna opcija i intelektualna elita bi morala predložiti i predvoditi procese ka vraćanju BiH u red normalnih demokratskih država. Zašto baš intelektualna elita? Zato što je to uobičajena praksa svugdje u svijetu u sličnim slučajevima i zato što to politička elita niti hoće a rekao bih niti zna uraditi.

Pravni elementi koji opravdavaju ovaj zahtjev su slijedeći:

• Dejtonski ustav je nametnut agresijom, ratom, genocidom, masovnim grobnicama i prijetnjama masovnog istrebljenja, što krši Bečku konvenciju o zakonima internacionalnih  sporazuma, koja je zaključena u Beču 23. maja 1969. godine, koja glasi:

Član 52. PRISILJAVANJE DRŽAVE KORIŠTENJEM PRIJETNJI ILI UPOTREBOM SILE : “Ugovor je nevažeći ako je njegov sadržaj ostvaren pretnjom ili upotrebom sile što je u suprotnosti sa principima internacionalnog prava sadržanim u Povelji Ujedinjenih nacija.”

Član 53. UGOVORI KOJI SU U KONFLIKTU SA IMPERATIVNOM NORMOM OPŠTEG INTERNACIONALNOG PRAVA (“JUS COGENS”): “Ugovor je nevažeći ako je u trenutku njegovog zaključivanja, isti u sukobu sa imperativnom normom opšteg internacionalnog prava. U svrhu ove Konvencije, imperativna norma opšteg internacionalnog prava je norma prihvaćena i priznata od strane internacionalne zajednice država u cijelosti kao norma sa kojom nije dozvoljeno odstupanje i koja se može modifikovati samo putem naredne norme opšteg internacionalnog prava, koja ima isti karakter. “

Prilika da se pokrene uspješna odbrana od nastavke agresije susjednih država je i u razmatranju odredbi “Odluke o proglašenju Ustavnog zakona o izmjenama i dopunama Ustava Republike BiH”, koji je usvojila Skupština RBiH 12. decembra 1995.